TΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Περιγραφή

ΠΑΡΑΔΟΞΟΜέσα απ’ το πρώτο φως της μέραςη έγνοια σου με παιδεύει σα συνείδηση.σένα που φτερούγιζεςστις άκρες των ματιών μου,σε θυμάμαι, πόσες υπάρξειςφωτεινές και σκοτεινές ταυτόχρονα, είσαι.Ακουμπώ το γόνατό σου ενώ εσύ κοιτάς αλλού,προσπαθώντας να με χωρίσεις απ’ το σκοτάδι μέσα σου,ανήμπορος να συλλάβω όλους τους κόσμουςπου κουβαλάς και επιχειρείς να συμβιβάσεις.Κι όσο παραμένεις σιωπηλήμια δύναμη με παρακινείπως αν μιλήσω αρκετά και για τους δυο μαςόλα τα ερωτήματα θα βρουν απάντηση.Ό,τι χτίστηκε με σιωπήγκρεμίστηκε σε λέξεις.σένα, που άγγιξατις άκρες των δακτύλων σου,σε θυμάμαι να διατηρείς τη σιωπή σουπνίγοντας μέσα της την κραυγή μου.Και καθώς προσπαθώ,εξαντλώντας την εικόνα σουμέσα απ’ τις λέξεις, να σε ξεχάσω·εσύ που έθεσες τον εαυτό σου στη λήθη,άκουσέ με:Σε καλώ να επιστρέψεις.Θωρώντας μας, πέρα από το φράγμα του χρόνου,μάταια προσπαθώ να οδηγηθώ σε άλλο αποτέλεσμααναδιατάσσοντας τις λέξεις.Κι όμως, άκουσέ με:Σε καλώ να επιστρέψειςγια να βρεις φωνή.